Everybody is a little homeless sometimes
Het Stationsplein. In dit gebied zijn zoveel redenen om elkaar te ontmoeten, maar toch lijkt iedereen elkaar te willen vermijden op deze route van 3,60 meter breed. Het ontwerp wat ik voor deze locatie heb gemaakt is gebaseerd op de behoeftes van de daklozen van Utrecht. Het is een plek om te ontmoeten, discussiëren, koffie te drinken, de krant te lezen en het uitzicht op de snel veranderende bouwput van Utrecht te bekijken. Of je nou dakloos bent voor een paar uur, een dag, een maand, of langer, in de publieke ruimte heeft iedere dakloze dezelfde behoeftes. Met dit idee wil ik de kloof tussen tijdelijke en langdurige dakloze mensen verkleinen.
In de jaren 80 en 90 was de daklozenproblematiek groot in Utrecht. En dan vooral in en rond Hoog Catharijne. De daklozen werden weggejaagd en niet geholpen. Tegenwoordig zijn er goede opvangfaciliteiten voor langdurige daklozen. Ik denk dat Hoog Catharijne nu wel wat terug kan doen voor de daklozen. Het water en de energie die nodig is om ‘Het Stationsplein’ draaiende te houden wordt opgevangen en opgewekt op het dak van het complex. Het platte dakoppervlak bedraagt 57.840 m2, en veel delen hiervan zijn geschikt voor deze energie- en watervoorziening. Daklozen zijn afhankelijk van hun omgeving en wat deze hen geeft. Dat geldt ook voor deze publieke voorziening op het Stationsplein. Als het niet regent en de zon niet schijnt, kan er ook geen koffie worden gezet. Het volledige ontwerp wordt opgetrokken uit bouw- en steigermaterialen. Alles wordt herbruikt uit de bouw van Utrecht Centraal. Zo ontstaat deze plek uit van alles wat de gebouwen van Hoog Catharijne te bieden hebben. Een samenkomst van nieuw en oud.
